Weer terug van twee hele mooie weken Uganda, waar ik veel gezien en te weten gekomen ben. Mooie en leuke, maar ook heftige en minder leuke dingen. Een reis die ik nooit zal vergeten! Het was echt een prachtige
ervaring !
En nu weer back to normal..... Dat zal wel even wennen zijn. Het uitzicht vanuit het vliegtuig was al zo saai. Nederland is zo geordend. Allemaal nette vierkantjes, haha. Vandaag lekker met mama, Sterre en haar moeder lunchen. Daar heb ik echt zin in na 2 weken Ugandees eten. En dan (naast school, huiswerk, korfbal, fanfare en piano spelen) vooral veel foto's kijken en herinneringen ophalen met de andere Uganda-gangers. En natuurlijk volgende week nog een benefietdiner bij Route 66.

Vandaag laatste dag Uganda voor het vertrek van Pelido naar Entebbe.
In de nacht van zaterdag op zondag vertrekken we weer naar Nederland. Vanochtend zijn we om 4.45 uur opgestaan en even na 5.30 uur vertrokken naar National Park Lake Mburo. Het was een heel mooie safari waarbij we heel wat dieren hebben gezien: apen, eland, impala, zebra's, wrattenzwijn, nijlpaard, krokodil, visarend en veel andere vogels.
Zeer de moeite waard!
Om 16.30 uur waren we terug bij onze kampeerkerk. Daarna had Caphas een afscheidspartijtje voor ons georganiseerd, met verschillende leerlingen van de basisschool en vrijwilligers van Pelido. Het was heel lief en hartelijk!

Vanmorgen heb ik met mijn groep gewerkt op het land-care-project. Op het land van een 64-jarige man moesten we een geul van zo'n 18 meter lengte graven tussen de bananenbomen. De geul moest ongeveer 1 meter breed worden en zo'n 20 cm diep. Zeer zwaar en vermoeiend werk. Natuurlijk hadden we hulp. Ali, één van de chauffeurs, de man zelf en Gerald van Pelido hielpen mee. Als je ziet hoe zij werken, kunnen we daar wel wat van leren. 's middags was de voetbalwedstrijd tegen het team van Ugandese schoolkinderen. En.... we hebben met 3-2 gewonnen. Blijkbaar is dat voor een Worldmappinggroep uniek: nog nooit wonnen zij! We hebben er wel hard voor moeten knokken. Vooraf zongen we het Wilhelmus en we hadden allemaal dezelfde voetbalshirts en -broeken via Rood-Wit gekregen. Na afloop hebben we de shirts en broeken gegeven  aan de tegenpartij. Maartje, Luc en Berend scoorden voor ons. Ik was kei trots en het was superleuk.

’s Ochtends gingen we met ons groepje een bron schoonmaken. Hierbij moesten Ellen en ik met onze schoenen aan, om infecties te voorkomen, in het laatste laagje water, waaronder nog modder lag, gaan staan. Het water kwam tot onze enkels. Onze schoenen zaten dus helemaal onder de modder. Hierna moesten we bakken met modder, die de mensen van daar gevuld hadden, naar een geul brengen en het aan de zijkant neergooien. Het was allemaal heel erg zwaar werk, gelukkig scheen de zon niet heel hard.
In de bron zaten vissen, slakken en kikkers. Deze vissen deden ze in jerrycans. Wanneer Naomi haar handen schoon wilde maken met wat water, kwam er dus niet alleen water uit de jerrycan, maar ook een vis! Hier schrok ze natuurlijk heel erg van.
De bedoeling is, dat nadat de bron schoongemaakt was, ze het weer opnieuw konden vullen en er dus schoner water in zat.
Terug bij Pelido aten we eerst wat en daarna we gingen debatteren met schoolkinderen. De stelling was ‘village life is better than townlife’. Wij waren tegen deze stelling. Ondanks onze sterke argumenten, konden ze hier goed tegen in gaan en wonnen zij dus uiteindelijk. Af en toe zeiden ze wel wat vreemde dingen, maar in het algemeen waren ze wel veel beter in debatteren.
Na het avondeten was er weer een kampvuur en deden we een spel zoals ‘ik ga op reis en neem mee’ en ‘het land van geen id’.
Wat erg raar is, is dat tijdens we rondom het kampvuur zaten, er achter ons een bewaker zat. Deze bewaker is speciaal voor ons geregeld, zodat we hier veilig kunnen verblijven. Het voelt wel veiliger, maar aan de andere kant nou ook weer niet echt, aangezien hij met een geweer achter ons zit, wat een erg raar gevoel is… Volgens sommige jongens heeft hij een ak47 bij zich. Dit is niet de enige bewaker die we tot nu toe hebben gezien. Er lopen hier namelijk wel meer politieagenten met geweren rond in Uganda. Erg apart om ze zo over straat te zen lopen vind ik

Om half 8 werden we gewekt. Na een ontbijtje van droge boterhammen en verse eieren, vertrokken we in groepjes van 6/7 mensen naar verschillende projecten. Met ons groepje (Yaël, Luc, Joaguin, Naomi, Ellen, begeleider Maike en ik) begonnen wij met het helpen van het bouwen van een huis. Dit huis wordt gebouwd voor een man. Deze man had een vrouw, die sterker dan hem was. Zij zorgde voor hem en hun dochter die leed aan HIV/aids. Na een tijdje overleed deze vrouw en wist hij niet hoe hij moest overleven. Daarom bouwt Pelido nu een huis voor hem. Wij hielpen, door eerst klei te maken. We moesten het zand van de grond loshakken, het mengen met water en vervolgens er met onze voeten doorheen stampen. Hier werden we natuurlijk heel erg vies van, maar het was wel leuk om te doen! We moesten het klei op de muren gooien, zodat de bamboestokken werden bedekt. Aan het einde maakten we onze voeten, benen en handen schoon met water en bananen bladeren. Dit was niet erg praktisch…
Voor we weer terugreden naar Pelido, gingen we nog wat mango’s zoeken. Een man schudde ze uit de boom, waardoor wij ze mee konden nemen. ’s Middags gingen we naar het einde van de community. Hier moesten we kippeneieren rapen. Deze eieren werden dan verkocht, waarna de opbrengst gebruikt kon worden om bijvoorbeeld kinderen naar school te laten gaan. Ook zagen we varkens, die geslacht werden om vervolgens geld te verdienen. Als laatste lieten ze ons zien welke verschillende soorten fruit ze allemaal op dat stuk land verbouwden. Deze konden we ook proeven, dit waren : papaja, jackfruit, suikerriet, banaan, zoete aardappel, cassavewortel, passievrucht. Naast de zoete aardappel en cassavewortel, vond ik de rest allemaal erg lekker!
Bij thuiskomst ging ik samen met Naomi, Femke en Romy ‘douchen’. Dit hield in, een teiltje water en wat zeep... Het was moeilijk, maar we hebben ons toch nog aardig schoon gekregen! ’s Avonds een heerlijke maaltijd met Rolex (chapati met omelet) , witte kool en spaghetti. Hierna weer gezellig rondom het kampvuur met zijn allen!

's Ochtends moesten we weer lekker vroeg uit de veren. Om half 7 was het tijd om op te staan en de tenten op te ruimen. Na het ontbijt vertrokken we om half 9 richting de school, die Didas opgezet en gebouwd had voor de sponsorde weeskinderen. De school gaat binnenkort open en de kinderen krijgen dan hier les, eten en onderdak. Ik vond de school er erg netjes uitzien. 5 houten klaslokalen en mooie slaapplekken voor de kinderen. Ik heb veel respect voor Didas, dat hij dit allemaal voor deze weeskinderen wil doen. Heel lief van hem!!
Na het bezoek reden we meteen door naar Pelido (dichtbij Masaka). Deze tocht duurde weer zo'n 5 uur, maar was erg gezellig met de groep en buschauffeur William. Bij aankomst bij Pelido werden we weer hartelijk verwelkomd door alle weeskinderen. Na het strakke schema voor de komende dagen doorgenomen te hebben gingen we nog even voetballen met wat lokale jongens. 's Avonds na het heerlijke diner gingen we met wat meiden de was op de hand doen. Wat hard nodig was.
Toen dit gebeurd was, gingen we gezellig met de groep rondom het kampvuur zitten. We deden een spel en zongen verschillende liedjes. Een erg gezellige avond! Hierna was het dan eindelijk tijd om in onze tentjes te gaan liggen, die allemaal in de kerk waren opgezet.

Vandaag een update van Rob Kesselring, één van de twee leraren die mee is:
Vandaag de tweede dag op Bunyonyi Overland Resort. Vanmorgen zijn we met de busjes 6 kilometer naar boven gereden naar een punt waar je een geweldig uitzicht hebt over Lake Bunyonyi. Er wordt gezegd dat dit het mooiste uitzicht is dat je in Uganda kunt vinden. Ik denk zeker dat dit klopt, want het is werkelijk geweldig! Ik denk dat er in het totaal wel een paar honderd foto's zijn gemaakt, ook 'jump-' en 'runfoto's'. Na de lunch zijn we naar het weeshuis gegaan dat een paar honderd meter achter het resort ligt. Toevallig kwamen we gisteren in gesprek met iemand die daar ook was geweest en nadat contact opgenomen was met het weeshuis bleek dat we er vandaag terecht konden.
We hebben daar geen spijt van gehad! We werden verwelkomd door zingende kinderen die bij onze aankomst allemaal op ons af kwamen rennen. Vervolgens deden de kinderen nog heel veel dansjes gecombineerd met gezang, echt geweldig! De kinderen betrokken ons er bij en na korte tijd klapten en dansten we allemaal mee. Zij leerden ons dansjes en wij leerden hen de vogeltjesdans. Wij hebben nog kort de cupsong gedaan en na het dansen en zingen werden we binnen in een lokaal uitgenodigd. De oprichter van het weeshuis Didas vertelde zijn eigen verhaal: hij was zelf op jonge leeftijd wees geworden omdat zijn ouders kort na elkaar stierven als gevolg van hiv. Een Engelsman heeft vervolgens hem financieel ondersteund, waardoor hij naar school kon en heeft kunnen studeren. Hij is daar zo dankbaar voor dat hij terug is gekeerd naar zijn geboortestreek en voor kinderen iets wil betekenen. Zijn verhaal was erg indrukwekkend. Na verloop van tijd had hij zo goed als iedereen aan het huilen, zo was iedereen gegrepen door zijn eigen levensverhaal, maar ook zeker door zijn motivatie en gedrevenheid iets te willen opzetten voor de verlaten kinderen, de wezen en de kansarme kinderen. Didas bood ons aan op bezoek te komen bij zijn school die binnenkort wordt geopend. Hij heeft een houten gebouw gerealiseerd met vijf lokalen. Het weeshuis heeft 147 kinderen onder haar hoede en ongeveer 50 daarvan kunnen nu naar school. Voor een kind is ongeveer 360 dollar per jaar nodig voor school, voeding, een slaapplaats en ziektekostenverzekering.
's Avonds een heerlijk maal met friet en vis, dat met veel smaak werd genuttigd.
Om 20.30 uur hebben we een hele goede evaluatie gehad over het bezoek aan het weeshuis. Iedereen was erg gegrepen door de bijzondere ervaring. Er was echter ook het dubbele gevoel: moet je één kind helpen met veel geld óf moet je alle kinderen helpen met een klein beetje geld? Een dilemma waar het laatste woord nog niet over gewisseld is.
Kortom een hele bijzondere, aangrijpende dag, waar de emotie (misschien wel van de hele week?) er uitkwam. Dat moet ook gebeuren én is zeker goed voor de groepsbinding en de verwerking van de cultuurshock!

De eerste dag dat we een keer niet zo vroeg uit bed hoefden. Om 10 uur lag er een heerlijke omelet voor ons klaar met helaas wel erg oud en droog brood. Vers brood kennen ze in Uganda namelijk niet helaas.....
Na het ontbijt achter de kiezen te hebben, reden we naar de top van een heuvel, waar we bij een punt kwamen, waar we een prachtig uitzicht hadden op Lake Bunyoni. Je kon vanaf dit punt vele eilandjes zien, die in het meer lagen. Echt zo mooi!! Ik heb nog nooit zo'n mooi uitzicht gezien. Na erg veel foto's gemaakt te hebben, gingn we weer in een erg luidruchtig busje terug naar het resort Bunyoni Overland.
Na het middageten konden we nog even zwemmen. Om 15u vertrokken we naar een weeshuis, opgezet door Didas. Deze man vertelde zijn verhaal: toen hij 10 jaar oud was, verloor hij zijn ouders aan HIV/aids en werd dus wees. Anderhalf jaar lang voer hij veel op een kao over Lake Bunyoni. En hij verhuurde zijn kano ook aan verschillende mensen. Op een dag verhuurde hij zijn kano aan een Engelsman. Aan deze man verteld hij later zijn verhaal. De Engelsman besloot mee te gaan naar zijn woonplek om zijn leefsituatie te zijn. Nadat hij alles had bekeken, heeft hij hem meteen de volgende dag mee genomen naar de stad en hem daar naar school laten gaan. Door de bijdrages van de Engelsman heeft hij naar de basisschool en middelbare school kunnen gaan en zelfs kunnen studeren. Echt super!! Bij zijn diploma uitreiking waren zelfs de Engelsman en zijn gezin aanwezig. Dit vind ik echt heel lief van ze. Na zijn studie had hij natuurlijk een hele goede kans op een mooie toekomst en veel kans om zeker te zijn van een baan.
Toch besloot hij teug te gaan naar zijn geboorteplaats en daar een weeshuis op te zetten.  Hij wilde niet dat onschuldige kinderen dood zouden gaan, alleen vanwege dat ze hun ouders verloren zijn. Hij wilde, net zoals hij dat met vel geluk gekregen had, ze ook een kans geven op een toekomst. Het opgezette weeshuis houdt stand door middel van donaties. Zonder donaties had het er nooit kunnen zijn. Hij vertelde, dat wanneer er niet genoeg geld was en ze dus niet voor eten voor de kinderen konden zorgen, de kinderen dat begrepen. Omdat ze weten dat ze het daar niet erg breed hebben... "That's life...".
In het weeshuis zijn zo'n 150 kinderen. 50 hiervan worden gesponsord en kunnen door deze sponsoring naar school. Wanneer je elke dag 1 dollar geeft, kan hierdoor 1 kind naar school. En heb jij er dus voor gezorgd. dat 1 kindjes kans heeft op een betere toekomst en op een beter leven.
Naast het droevige verhaal van Didas werden we bij aankomst hartelijk verwelkomd. Zodra we het terrein opkwamen lopen, werden we besprongen door de lieve weeskinderen. Ze dansten en zongen voor ons veel vrolijke, leuke liedjes. Zo luk dat ze dat voor je doen! Ik ben erg blij dat we nog bij het weeshuis zijn geweest, aangezien dit eerst niet in de planning zat.
Terug bij het resort konden we nog even genieten van het weer en lekker zwemmen. Om 19u kregen we frietjes en vis, die ondanks dat het koud was bij iedereen erg goed smaakte!!